Siegbahn, Manne (1886 - 1978)

Karl Manne Georg Siegbahn (3. detsember 1886 Örebro – 26. september 1978 Ängelholm) oli rootsi füüsik.

Aastal 1924 sai ta Nobeli füüsikaauhinna uurimuste ja avastuste eest röntgenspektroskoopia vallas.

Manne Siegbahn sai 1911. aastal doktorikraadi Lundi ülikoolist; tema väitekiri käsitles magnetvälja mõõtmisi. Aastal 1920 sai temast Lundi ülikooli professor, enne seda oli ta tervise tõttu eemale jäänud eelkäija Johannes Rydbergi kohusetäitja.

Aastal 1923 siirdus Siegbahn professoriks Uppsala ülikooli, kus jätkas röntgenspektroskoopia alaseid uuringuid. Ta töötas muu hulgas välja aparatuuri röntgenikiirguse lainepikkuse ülitäpseks mõõtmiseks ning lõi süsteemi spektrijoonte märkimiseks.

Aastal 1937 sai Siegbahn Rootsi Kuningliku Teaduste Akadeemia Nobeli Instituudi füüsikaosakonna direktoriks.

Aastal 1944 patenteeris ta Siegbahni pumba.

Karl Manne Georg Siegbahn (3. joulukuuta 1886 – 26. syyskuuta 1978) oli ruotsalainen fyysikko, joka sai Nobelin fysiikanpalkinnon 1924 löydöistään röntgenspektroskopian alalta.

Siegbahn väitteli tohtoriksi Lundin yliopistosta vuonna 1911. Väitöskirjan otsikko oli Magnetische Feldmessungen (magneettikenttämittauksia). Opintojensa aikana hän toimi professori Johannes Rydbergin assistenttina. Vuodesta 1912 vuoteen 1937 Siegbahn kehitti uusia menetelmiä ja laitteita röntgenspektroskopiamittauksiin, mistä hänet myöhemmin Nobelin palkinnolla palkittiin. Vuonna 1920 Rydbergin kuoltua hän sai professorin viran ensin Lundin yliopistosta, sittemmin vuonna 1923 Uppsalan yliopistosta, ja vuonna 1937 Ruotsin kuninkaallisesta tiedeakatemiasta.

Siegbahn meni naimisiin Karin Högbomin kanssa 1914 ja he saivat kaksi poikaa. Toinen pojista, Kai Manne Börje Siegbahn, jakoi vuonna 1981 Nobelin fysiikanpalkinnon Nicolaas Bloembergenin ja Arthur Leonard Schawlowin kanssa.

Karl Manne Georg Siegbahn (3. desember 1886–26. september 1978) var ein svensk fysikar. I 1924 vart han tildelt Nobelprisen i fysikk «for sine funn og forsking innan røntgenspektroskopi».

Siegbahn tok ein filosofisk doktorgrad ved Universitetet i Lund i 1911, avhandlinga fekk tittelen Magnetische Feldmessungen. Han var konstituert professor for Johannes Rydberg då helsa hans svikta, og han etterfølgde han som professor i 1920.

Etter doktorgraden, fortsette Siegbahn forskinga på røntgenspektroskopi. Han fortsette arbeidet òg etter at han flytta til Universitetet i Uppsala i 1923. Her utvikla og forbetra han eksperimentelle apparat som tillet han å utføre særs presise målingar av røntgenstrålinga bølgjelengder, skapt av atom frå ulike stoff. Han utvikla ein konvensjon for å namngje dei ulike spektrallinjene som er karakteristiske for stoffa i røntgenspektroskopi. Dei presise målingane til Siegbahn medverka mykje til utviklinga innan kvanteteori og atomfysikk.

Han var far til Kai Siegbahn som sjølv fekk Nobelprisen i fysikk i 1981.

Karl Manne Georg Siegbahn (født 3. desember 1886, død 26. september 1978) var en svensk fysiker. I 1924 ble han tildelt Nobelprisen i fysikk «for sine funn og forskning innen røntgenspektroskopi».

Siegbahn tok en filosofisk doktorgrad ved Universitetet i Lund i 1911, avhandlingen fikk tittelen Magnetische Feldmessungen. Han var konstituert professor fro Johannes Rydberg da hans helse sviktet, og han etterfulgte ham som professor i 1920.

Etter doktorgraden, fortsatte Siegbahn forskningen på røntgenspektroskopi. Han fortsatte arbeidet også etter at han flyttet til Universitetet i Uppsala i 1923. Her utviklet og forbedret han eksperimentelle apparater som tillot ham å utføre svært presise målinger av røntgenstrålingens bølgelengder, skapt av atomer fra ulike stoffer. Han utviklet en konvensjon for å navngi de ulike spektrallinjene som er karakteristiske for stoffene i røntgenspektroskopi. Siegbahns presise målinger bidro mye til utviklingen innen kvanteteori og atomfysikk.

Han var far til Kai Siegbahn som selv fikk Nobelprisen i fysikk i 1981.

Karl Manne Georg Siegbahn, född 3 december 1886 i Örebro, död 26 september 1978 i Stockholm, var en svensk fysiker som mottog Nobelpriset i fysik 1924 "för sina upptäckter och forskning inom fältet röntgenemissionspektroskopi".