Bøe, Johs. (1891 - 1971)

Johannes Bøe (January 17, 1891 – February 1, 1971) was a Norwegian archaeologist.

Johannes Bøe (17. januar 1891–1. februar 1971), vanlegvis kjend som Johs. Bøe, var ein norsk arkeolog, professor i Bergen frå 1942 til 1961. Han vart fødd i Ringsaker i Hedmark og døydde i Lillehammer.

Bøe vart cand. philol. i 1921 med avhandlinga Norske guldfund fra folkevandringstiden, og tok doktorgraden i 1931 med avhandlinga Jernalderens keramikk i Norge. I avhandlinga til doktorgraden gjev han ei velordna og grundig utgreiing og drøfting av kronologi, teknikk og geografiske variantar av dei leirkara (keramikken) frå eldre jarnalder som er funne i Noreg.

Frå 1921 var Johannes Bøe amanuensis, seinare konservator og understyrar ved Bergens Museums historisk-antikvariske avdeling. Frå 1942 var han styrar og professor i nordisk arkeologi ved museet, og frå 1946 professor på det nye Universitetet i Bergen, som museet då vart ein del av. Her var han sitt fakultets fyrste dekanus, og professor fram til han gjekk av med alderspensjon i 1961 og flytta til Lillehammer.

Bøe gjorde ei rekkje studiereiser i utlandet, og var i åra 1932 – 1950 generalsekretær for den internasjonale Congrès international des sciences préhistoriques et protohistoriques, som han reorganiserte etter andre verdskrigen. Han var medlem av Det Norske Videnskaps-Akademi og Selskapet til Vitenskapenes Fremme, der han var preses 1941–1942, æresdoktor ved universitetet i Glasgow og av fleire utanlandske arkeologiske selskap.

Johannes Bøe vart riddar av St. Olavs Orden i 1947, kommandør 1961, og var storriddar av den islandske Falkeordenen.

För skidskytten, se Johannes Thingnes Bø

Johannes Bøe, född den 17 januari 1891 i Ringsakers kommun, död den 1 februari 1971, var en norsk arkeolog.

Bøe blev 1921 candidatus philologiae med avhandlingen Norske guldfund fra folkevandringstiden. År 1931 tog han doktorsgraden med avhandlingen Jernalderens keramikk i Norge. Han var från 1921 amanuens vid Bergens Museum, senare professor där.

Bøe utmärkte sig genom en osedvanligt rik produktion, som spänner från den tidigaste stenåldern till järnåldern. Hans mest kända verk, vid sidan av doktorsavhandlingen, är Le Finmarkien, som han skrev tillsammans med Anders Nummedal. Det var där de etablerade Komsakulturen som en egen storhet i norsk stenålder.

Johannes Bøe var far till konsthistorikern Alf Bøe.